Wat doe je?

Zaterdag kwamen we aan in Whakapapa Village, dat is een soort nederzetting voor skieers en trekkers in het Tongariro Nationaal Park. We hadden de camper nog niet neergezet, of het begon te regenen. En dat duurde de hele nacht. Het werd gelijk heel koud in de camper. We hebben wel een dieselkachel, maar die verwarmt alleen het slaapgedeelte. Gelukkig vonden we in een kast nog een elektrisch kacheltje. Nu moesten we alleen nog wat doen aan die koude voeten. Bij het visitor center kochten we warme merino-wollen sokken. Jippie, die gaan op het zuidereiland ook nog wel van pas komen!

Gelukkig was het weer zondag beter. Wel bewolkt, maar droog. We hadden zo’n zin om lekker te gaan lopen! Twee weken onderweg en nog geen fatsoenlijke trail gelopen, niks voor ons! We haalden ons hart op aan twee mooie wandelingen, een naar de Taranaki Falls en een naar de Silica Rapids, een mooi pad langs een okergele rivier. Okergeel vanwege het hoge ijzergehalte. Een prachtig gezicht!

In Tongariro National Park staat de Mount Ngarahoe, voor Tolkien liefhebbers ook wel bekend als the Mountain of Doom. Om in stijl te blijven wilden we daar natuurlijk graag een foto van maken, maar helaas, de top was in wolken gehuld en dat bleef de hele dag zo. Jammer want het is vast een prachtig gezicht als je hem in zijn geheel ziet!

Maandag reden we verder richting het zuiden. We kampeerden op een leuke camping aan het strand in Kapiti Beach. We konden nog net een lekkere strandwandeling maken toen het weer begon te regenen. Op aanraden van de campingeigenaresse aten we fish and chips in de haven.

Ook nu weer de hele nacht regen, maar ach, wie zit daarmee? ‘s Nachts slaap je toch en het is ‘s avonds sowieso te koud om buiten te zitten. We beginnen wel te snappen waarom het hier overal zo ontzettend groen is ;).

Tot zover ging alles goed. We waren niet verdwaald en we raakten ook geen bussen meer.

Gisteren reden we naar Wellington. Van te voren hadden we een camping in de Tomtom gezet. Eigenlijk niet echt een camping, maar meer een staanplaats in de haven. Bijzonder geschikt voor mensen zoals wij, die met de boot willen overvaren naar het Zuidereiland.

We reden de stad in. Het was, zoals te verwachten is van een havenstad, een drukke stad. Midden in de drukte zei de Tomtom: ‘hier links. Bestemming bereikt’.

Tja…. links was niks. Niet iets waar je in zou kunnen rijden in elk geval. We reden door naar de eerste de beste parkeerplaats en raadpleegden opnieuw de Tomtom en Google maps. Dat leverde geen nieuwe informatie op. Wat nu?

Dan maar een andere camping zoeken. De Tomtom viel uit en Google maps was ultra traag. Een man tikte op ons raam: ‘Kunnen jullie doorrijden? Jullie staan in de weg.’

Na veel gezoek vond ik weer een camping op de Tomtom. Een Top 10 holiday park. Je hebt ze hier overal. De Tomtom besloot ons er via de kortste weg heen te sturen. Door een woonwijk bovenop de berg, waar de wegen ca. 2 meter breed waren, met haarspeldbochten en hellingen van 10% of zo. En auto’s geparkeerd aan beide zijden.

Help!!! Hoe waren we hier nou weer terechtgekomen?? Het was echt vreselijk. Het zweet klotste in mijn oksels en het liefst was ik een potje gaan huilen. Maar ja, er was geen weg meer terug. Uitsluitend dankzij de koelbloedige stuurmanskunsten van Hans kwamen we er heelhuids uit. Ik weet zeker dat ze het er in die wijk nu nog over hebben (‘Wat doet die camper hier???’), maar het is goed gegaan en na veel gedoe en een heel eind rijden kwamen we eindelijk aan op de camping.

Het rijden hier…. pffft. We zijn toch echt wel wat gewend met campers. Maar dat was in de Verenigde Staten. Hier in Nieuw Zeeland is rijden met een camper echt een ander verhaal. Vooral in de steden is het niet fijn. Smalle wegen en vrij ongeduldige Kiwi’s (hoewel ze verder heel aardig zijn).

Ik heb de Tomtom nu wel verteld dat we een camper zijn (hij stond ingesteld op ‘car’, oeps), hopelijk helpt dat en stuurt hij ons niet meer zulke onmogelijke straten in.

Het was intussen weer begonnen te regenen en te waaien bovendien. De wind wakkerde aan tot storm. Maar wij stonden lekker op de camping, dus who cares? Opeens begon de camper enorm te schudden. ‘Wat doe je?’ vroeg Hans. (Dat vraagt hij wel vaker).

‘Geen idee, het stormt’. 

Voor de zekerheid zette ik de camper op de handrem. Je zou toch maar midden in de nacht bij de buren terechtkomen met je wagen.

Het bleef stormen en waaien. In de avond kreeg ik een berichtje van Jeannette. ‘Hebben jullie de aardbeving gevoeld?’

Bleek er dus een grote aardbeving te zijn geweest! Het parlement hier in Wellington was zelfs tijdelijk ontruimd. Wat wij voor storm hielden, was de beving. Nou ja. Maak je een aardbeving mee, heb je het niet door!!

Vanmorgen was de lucht blauw en de zon scheen! Aangezien we voor geen prijs meer in Wellington wilden rondtoeren, namen we de bus naar het Te Papa museum. We hadden een heerlijke dag en genoten van de schitterende Maorikunst, een tentoonstelling over immigranten en nog veel meer. Wat een prachtig museum, en gratis bovendien!

Morgen gaan we met de boot naar het Zuidereiland. Dat wordt vroeg opstaan want om 8.00 uur moeten we er al zijn! We zijn heel benieuwd naar de oversteek en of het op het Zuidereiland echt zo anders is als op het Noordereiland.

Hoe is het bij jullie in Nederland? Ik hoorde dat de herfst is begonnen. Jammer dat de prachtige zomer nu toch echt voorbij is!

Groetjes van ons!