Naar het Zuidereiland

Op 1 november voeren we met de ferrie van het Noorder- naar het Zuidereiland. Bang als we waren om letterlijk de boot te missen waren we al vroeg van de partij in de haven. Het was bijzonder om te zien wat er allemaal in die boot paste. Iets van 30 vrachtwagens, evenzoveel campers en nog een hele partij personenauto’s. En dan was de boot nog niet eens vol!

Het was erg slecht weer. We waren daarom heel blij dat we van te voren reistabletten hadden ingenomen. Een flink deel van de passagiers had dat kennelijk niet gedaan. Toen we eenmaal op volle zee waren, was de helft van de passagiers ziek. Om de minuut kwam er een hostess langs met zakjes en bekertjes water. Het was al met al een turbulente reis!

Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze bootreis van drie uur. Omdat we ongeveer als eerste camper de boot waren opgereden, reden we er ook als eerste af en zo reden we plotseling rond op het Zuidereiland.

Ons eerste doel was het Abel Tasman Nationaal Park. Een schitterend natuurpark in het noorden van het Zuidereiland. Het Abel Tasman Park is beroemd om de Coastal Track, dat is een wandelpad van 50 km van noord naar zuid, helemaal langs de kust. Als je het pad helemaal wilt lopen kun je een paar keer overnachten op een camping of in een hut onderweg. Zo dol maakten we het niet, maar we wilden toch wel een stuk van de Track lopen. We hebben daarom vanaf twee verschillende campings een stuk van het zuidelijke en een stuk van het noordelijke deel gelopen. Het waren schitterende wandelingen, onbeschrijflijk mooi gewoon. Je volgt de kust maar je loopt alleen af en toe over een strand. De rest van de tijd loop je door het oerwoud. Soms is het flink klimmen. Maar dan kijk je opeens weer door een gat in het oerwoud naar de zee of een strand: schitterend!

Die tweede camping was trouwens nog niet zo makkelijk te bereiken. Ten eerste was het ongeveer 90 km door de bergen rijden, maar de laatste 10 km waren over een zandpad in de bergen. Ach, het is weer eens wat anders. Je zat dan wel aan het allermooiste strand van de wereld, met goudgeel zand en niemand er op.

We zeiden het Abel Tasman met pijn in ons hart gedag en gingen we op weg naar de westkust. De wegen waren weer als altijd prachtig, en wonderschoon, maar wel erg smal en bochtig. Als ik rij denk ik telkens dat ik het tegemoetkomende verkeer ga rammen met mijn rechter zijspiegel. Maar ga ik dan meer naar links, dan gilt Hans dat we in de berm komen. (Als hij rijdt gil ik dat). Het ziet er echt heel eng uit maar het went wel een (klein) beetje.

We reden naar Charleston, naar het hoofdkwartier van Underworld Adventures Ltd. In hun folder beloofden ze drie keer per dag een spannende tocht door de grotten, mét gloeiwormen (dat is de specialiteit hier in Nieuw Zeeland). Het leek ons een leuke tocht.

Maar toen we aankwamen zei de nogal bazige dame achter de balie met haar bijzonder luide stem dat we alleen om 14.00 uur mee konden. De tour van 11.30 uur ging niet door.

Dat was balen! De tocht zou 3,5 uur duren, dus dan zouden we heel lang moeten wachten om mee te kunnen en daarna zou het al flink laat zijn. We namen een koffie en besloten dan maar niet mee te gaan.

Intussen kwam er een ander Nederlands echtpaar binnen. Zij hadden hetzelfde plan als wij en waren ook teleurgesteld dat de tour van 11.30 uur niet doorging. Het bleek dat bazige Mira (want zo heette ze) wel goed kon optellen. Ze telde 2 en 2 bij elkaar op en regelde voor ons vieren toch een tour om 11.30 uur. Maar dan moesten we *%#$$@@**&& wel nu beslissen en opschieten, want over 5 minuten was het 11.30 uur.

Zo gezegd zo gedaan. We grepen een trui en een flesje water uit de camper, kochten snel een broodje en toen konden we gaan. Een rit met een zeer aftans busje, daarna in een oud mijntreintje door het oerwoud, dan nog een wandeling door de bush en een zeer, zeer lange trap naar boven. En toen mochten we de grot in!

We hadden allemaal een helm gekregen met een lampje er op en als de zeven dwergen liepen we de grot in. Het was echt hartstikke leuk! De grot was echt zoals een grot is voordat er toeristen in komen. Geen paden, geen hoge doorgangen, maar klimmen en klauteren en je evenwicht houden, je wringen door smalle openingen en bukken om je hoofd niet te stoten. De grot was erg mooi, met prachtige kalksteenformaties. En de wormen gloeiden als een sterrenhemel. Helemaal voldaan kwamen we 3,5 uur later weer terug in Charleston.

Na een kop koffie met onze nieuwe Nederlandse vrienden gingen we uiteen. We reden naar de beroemde ‘Pancake rocks’ (en kwamen daar Jack en Annie meteen al weer tegen). De Pancakes waren ook alweer fantastisch mooi, vooral doordat de zee er als een gek tegenaan beukte. Het was net een enorme wasmachine.

We vonden een camping er vlakbij, ook weer aan zee. Alweer zo’n schitterende plek. Alles, echt alles is hier mooi!

De komende dagen gaat het regenen :( . We blijven daarom een dagje extra op deze camping en hopen dan zaterdag droog te kunnen genieten van de Franz Josef gletsjer. Vanmorgen maakten we nog een prachtige wandeling langs de rivier, hier in het Paparoa Nationaal Park. Wandelen is hier altijd zo'n feestje! Elke keer is het nog weer mooier dan de vorige keer.

Nou lieve mensen, denk aan ons als wij de komende drie dagen hier weg-regenen!

Zonnige groet van Hans en Nic

P.S. ik kan deze blog nu (donderdag) afmaken omdat we zijn gestrand. We waren op weg naar de Franz Josef Gletsjer. De weg loopt langs de kust. Maar door zware regenval en wind vannacht is de weg overstroomd geraakt en moet worden schoongemaakt. Weg afgesloten dus. En er is geen andere weg. We staan nu op een camping in Hokitika en moeten wachten tot de weg weer open is.....